Uncategorised

Zrastanie się złamanych kości to proces powolny. Badania wykazują, że jedno na dwadzieścia złamań nie goi się. Rodzaj złamania i jego lokalizacja wpływa na proces zrostu kości. Skomplikowane złamania obarczone są większym ryzykiem niepowodzenia prawidłowego zrostu. Na zakłócenie naturalnego gojenia wpływać mogą także czynniki związane ze stanem zdrowia i stylem życia, takie jak otyłość, cukrzyca i palenie tytoniu. W wypadku trudno gojących się złamań nierzadko wymagana jest interwencja chirurgiczna i długotrwała rehabilitacja pooperacyjna.
Pacjentom, którzy chcą skrócić proces naturalnej regeneracji lub wspomóc zrost trudno gojących się złamań, przychodzi z pomocą ultradźwiękowy stymulator zrostu kości: osteotron. Ten niewielkich rozmiarów aparat wykorzystuje technologię ultradźwiękową by skrócić czas naturalnego zrostu kości oraz by zadziałać tam, gdzie zawiodły naturalne procesy gojenia.
Innym urządzeniem o potwierdzonym oddziaływaniu na inicjację przebudowy kości oraz mineralizację chrząstki, a także regenerację unieruchomionych partii ciała, jest SIS (Super Indukcyjna Stymulacja) opisana w dalszej części tekstu. 

Kiedy stosować osteotron?

Stymulacja zrostu kości za pomocą fal ultradźwiękowych jest metodą nieinwazyjną, można ją stosować we wszystkich fazach gojenia kości, w tym również w świeżych złamaniach. Opatrunek gipsowy czy scalenie kości za pomocą śrub, płytek czy drutów nie stanowi żadnej przeszkody do podjęcia terapii. Szczególnym wskazaniem są złamania nie wykazujące oznak gojenia bądź zdiagnozowany brak zrostu kości po złamaniu. Terapia osteotronem jest rekomendowana również dla pacjentów, u których występują czynniki mogące utrudniać naturalne gojenie tkanki kostnej, takie jak palenie tytoniu, stosowanie leków na zapalenie stawów, zakażenie, otyłość, cukrzyca oraz kwestie żywieniowe.

Jak stosować osteotron?

Osteotron został zaprojektowany zarówno do użytku w gabinetach fizjoterapii, jak i do samodzielnego stosowania w domu. Urządzenie ma wymiary kieszonkowe i jest łatwe w obsłudze. Najlepsze efekty przynosi codzienna aplikacja, dlatego rekomenduje się wypożyczenie urządzenia do domu i codzienne samodzielne stosowanie. Metoda ma wysoką skuteczność, jest nieinwazyjna i komfortowa w porównaniu z innymi metodami. Jak wykazują badania, 20 minut aplikacji dziennie przyspiesza gojenie typowych złamań kości i wspomaga leczenie złamań, które nie zrosły się samoczynnie.

Więcej informacji o osteotronie

Osteotron to urządzenie medyczne japońskiej firmy ITO, która przez 100 lat swojego istnienia silnie wpłynęła na postęp w światowej fizjoterapii, a jej aparaty zyskały doskonałą reputację pod względem stosowanych rozwiązań technologicznych, skuteczności i użyteczności. W terapii osteotronem wykorzystywana jest przerywana fala ultradźwiękowa o niskim natężeniu (Low Intensity Pulsed Ultrasound – LIPUS).

W celu uzyskania dodatkowych informacji prosimy o kontakt telefoniczny pod nr 609718015 lub 694780434.

SIS – Super Indukcyjna Stymulacja

SIS to urządzenie działające w oparciu o pole elektromagnetyczne o wysokiej intensywności. Jego oddziaływanie różni się od osteotronu, dlatego warto zrozumieć różnicę pomiędzy tymi dwoma rodzajami terapii.
Super Indukcyjna Stymulacja działa w oparciu o pole elektromagnetyczne o wysokiej intensywności. Precyzyjnie wycelowane bodźce SIS pobudzają tworzenie tkanki naczyniowej i chrzęstnej poprzez poprawę cyrkulacji krwi. Impulsy wysyłane przez urządzenie inicjują przebudowę kości oraz mineralizację chrząstki, co przekłada się na przyspieszenie gojenia złamań. Należy jednak podkreślić, że właściwości regeneracyjne SIS stosowane w leczeniu złamań są znacznie szersze. Osoby, które doświadczyły złamania, wiedzą, iż po zdjęciu opatrunku gipsowego lub ortezy niezbędny jest okres rekonwalescencji by złamana kończyna wróciła do pełnej sprawności. SIS daje możliwość podjęcia rehabilitacji jeszcze przez zdjęciem gipsu, dzięki czemu w momencie pozbycia się unieruchamiającego opatrunku kończyna jest w nieporównywalnie lepszej formie niż kończyny tygodniami pozbawione ruchu. Pole elektromagnetyczne bez problemu przenika przez gips, stymulując unieruchomione mięśnie. Dlatego z SIS chętnie korzystają osoby, którym zależy nie tylko na szybkim zroście kości, ale również na skróceniu czasu powrotu do sprawności po złamaniu.

SIS jest urządzeniem stacjonarnym, korzystanie z niego jest możliwe jedynie w gabinecie z profesjonalną obsługą wyspecjalizowanego personelu medycznego. Przeciwwskazaniem do terapii SIS są metalowe zespolenia kości.
Więcej informacji na temat SIS – kliknij tutaj.

Jak w XVIII wieku zabieg elektroterapii wyglądał…

George Adams demonstruje swoją maszynę elektroterapeutyczną

Źródło:
Adams G., An essay on elecricity explaining the theory and practice of that useful science; and the mode of applying it to medical purposes ; with An essay on Magnetsim, London 1785. Wewnętrzna strona przedniej okładki.

Pierwsze udokumentowane fotografiami zabiegi elektrostymulacji twarzy, czyli „selfie” G.B.A.Duchenna i jego pacjentów

Francuski lekarz G.B.A Duchenne publikował prace dotyczące wykorzystania prądu stałego i faradycznego w terapii. Opisywał elektrostymulację mięśni i nerwów skupiając się na zabiegach okolicy twarzy. Celem Duchenna było uzyskanie, poprzez drażnienie poszczególnych mięśni mimicznych, wyrazu twarzy obrazującego konkretne emocje. Jako pierwszy opisy swoich doświadczeń ilustrował fotografiami, do których czasami pozował razem ze swoimi pacjentami.

Faradyzacja mięśnia czołowego wykonana przez G. B. A. Duchena

Twarze wrażające emocje pod wpływem drażnienia mięśni prądem faradycznym

Źródła:
Duchenne G. B., Album de photographies pathologiques complémentaires du livre intitulé De l’ électrisation localisée, Paris 1862, s. 2.
Duchenne G. B., Mécanisme de la physionomie humaine ou analyse électro − physiologique de l’expression des passions, Paris 1876, s. 196.
Parent A., Duchenne de Boulogne: A Pioneer in Neurology and Medical Photography, The Canadian Journal of Neurological Sciences, Volume 32, No. 3, 2005, s. 374.

Skąd pochodzą nazwy łazienek w Ciechocinku?

Obecnie budynki, w których dobywają się zabiegi w ogólnie znanym polskim kurorcie leczniczym - Ciechocinku, nazywane są zakładami przyrodoleczniczymi i są numerowane. W okresie międzywojennym nazywano je łazienkami.

Zakład przyrodoleczniczy nr 1 – przedwojenne łazienki nr 1 główne lub komitetowe
Powołany w 1845 roku „Komitet Główny Dla Obmyślenia Środków Wzniesienia Zakładu Wód Mineralnych w Ciechocinku” trzy lata po swoim powstaniu podjął decyzję budowy łazienek. Stąd pochodzi ich nazwa – komitetowe.

Zakład przyrodoleczniczy nr 2 – przedwojenne łazienki nr 2 skarbowe
Najstarsze łazienki Ciechocinka pochodzą z 1836 roku. Kontrakt na ich budowę podpisany był z przedsiębiorcą budowlanym Wincentym Kolumna – Walewskim przez asesora ekonomicznego działającego z nakazu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Stąd ich nazwa – skarbowe.

Zakład przyrodoleczniczy nr 3 – przedwojenne łazienki nr 3 bankowe
Krótko po wybudowaniu łazienek skarbowych pojawił się projekt Banku Polskiego na wybudowanie kolejnych. Projekt został zrealizowany w 1842 roku, a powstałe łazienki nazwano bankowymi.

Szpital Uzdrowiskowy nr 1 – przedwojenne łazienki nr 4 lub dom izolacyjny
Ostatnie łazienki wybudowane w Ciechocinku powstały w 1878 roku. Na początku były drewnianym budynkiem przeznaczonym na kąpiele borowinowe. Z materiałów pozostałych po rozbiórce pierwszego budynku wybudowano w 1911 roku dom izolacyjny dla ofiar epidemii cholery, która przeszła ostatnią falą przez obszar Królestwa Polskiego w 1894 roku. Dlatego w literaturze pojawia się nazwa łazienek – dom izolacyjny.

Kubiak Sz., Historia powstania łazienek – początki lecznictwa uzdrowiskowego w Ciechocinku, [w:] Tenże (red.), Ciechocinek – dzieje uzdrowiska, Włocławek 2001, ss. 234 – 237, 342 – 343.
Raczyński M, Materiały do historii Ciechocinka od zapoczątkowania budowy warzelni soli do wybuchu wielkiej wojny, Warszawa 1935, ss. 191 – 192.

Sollux do dziś stosowany

Nazwa popularnej do dziś w fizykoterapii lampy emitującej promieniowanie IR - Sollux znana była od dawna. I od dawna ją stosowano. Na rycinie przedstawiono jej wersję statywową z 1922 roku. Produkowana była wówczas w Niemczech i sprowadzana do Polski przez firmy pośredniczące w sprzedaży urządzeń medycznych. Rysunek pochodzi z ulotki reklamowej wydawnictwa Hanau z 1919 roku przesłanej jako ofertówka od pośrednika: Domu Sanitarnego W. Orczykowski w Toruniu do Starostwa Powiatowego w Brodnicy.

Długo po wojnie wygląd Solluxa nie różnił się od tego z ryciny, co zapewne pamiętają starsi rehabilitanci i fizjoterapeuci.
Modele starodawnych Solluxów zyskują duże ceny i są stosowane jako dekoracje w industrialnie urządzonych współczesnych wnętrzach.

Źródło: Archiwum Państwowe w Toruniu, Wydział Powiatowy w Brodnicy 1920 – 1939, sygn.178.

Nazwa “prysznic” pochodzi od nazwiska Prissniz, ale kim był Wincenty Prissniz?

Wincenty Prissniz uznawany za jednego z ojców hydroterapii choć nie pozostawił po sobie żadnego opracowania książkowego dotyczącego swojej metody.

W 1824 roku założył w Gräfenbergu skromny zakład, który z czasem rozrósł się do kilku baraków ze stanowiskami z wannami i natryskami obsługiwanymi przez służbę. Leczono tam wiele schorzeń, a do jego zakładu zjeżdżali pacjenci z okolic i zza granicy. Dosyć kosztowna terapia polegała na przestrzeganiu reżimu wczesnego wstawania, uczestniczenia w zabiegach z wykorzystaniem zimnej wody w postaci natrysków, zawijań i kąpieli, często na świeżym powietrzu bez względu na porę roku. Połączona była z pracą fizyczną oraz dietą. Najczęściej stosowany przez W. Priessnitza zabieg − natrysk został nazwany na jego cześć prysznicem.

Stosowano tam „hydropatię”. Nazwa wymyślona przez Prissnitza, który nie chciał utożsamiać się ze środowiskiem lekarskim. Dlaczego? Zakład z początku działał nielegalnie. Ze względu na brak wykształcenia i wykonywanie czynności leczniczych bez odpowiednich kwalifikacji Prissniz został oskarżony w 1829 roku o szalbierstwo i skazany na kilka dni więzienia. W wyniku apelacji do sądu najwyższego i po przeprowadzeniu bezstronnego dochodzenia przez cesarskiego wysłannika z Wiednia barona Tutgheima placówka otrzymała pozytywną opinię i pozwolenie na działalność.

Tak więc śląski chłop, który samodzielnie wyleczył się zimną wodą po zmiażdżeniu klatki piersiowej przez wóz w czasie prac polowych zaczął od praktyki jako miejscowy znachor, a skończył jako właściciel znanego ośrodka wodoleczniczego.
W. Priessnitz dzisiaj zostałby uznany za obrotnego przedsiębiorcę i człowieka potrafiącego stworzyć od podstaw dobrze prosperującą firmę bazując tylko na swoim pomyśle i na wykorzystaniu ogólnie dostępnego tworzywa, którym jest woda.

Źródła:
Korpalska W. K., Sześć wieków opieki zdrowotnej w Bydgoszczy. Od miłosiernych uczynków do instytucji zdrowia publicznego, Toruń 2008, s. 180.
Kneipp S., Sebastiana Kneippa leczenie wodą, Warszawa 1988. (red. A. Gogut), ss. 11 – 13.
Orzech J., Rozwój koncepcji, technik i metod fizjoterapii, Tarnów 2005, ss. 468 – 469 i 472.
Metcalfe R. L., Life of Vincent Priessnitz, London 1898, ss. 15 – 16, 26 – 30, 44.
Szumowski W., Historia medycyny filozoficznie ujęta, Kęty 2008, s. 557.

Historia przedwojenna plastrowania w Polsce

Powszechnie uważa się za twórcę metody plastrowania Kenzo Kase D.C. urodzonego na początku lat 40-tych ubiegłego stulecia.

Ciekawostką jest, że plastry stosowano wcześniej i to w Polsce, o czym świadczy artykuł z lekarza Wojskowego z 1939 roku (tom XXXIV, nr1, str. 67-73) pt. Leczenie uszkodzeń przystawowych u sportowców wstrzykiwaniami Tiadolginy.

Autor artykułu dr Kazimierz Cebertowicz pisze: „Po każdym wstrzyknięciu, jeżeli chodzi o staw skokowy, nakładano zazwyczaj odpowiedni opatrunek z przylepca, celem przeciwdziałania napięciu bolesnych więzadeł okołostawowych.” Opis zilustrowano ryciną.

Opatrunek uciskowo-ustalający z przylepca w urazach okolicy kostki bocznej.

Początki światłolecznictwa - finsenoterapia

Twórca współczesnej fototerapii duński lekarz Niels Ryberg Finsen skonstruował pierwsze urządzenie do naświetlań leczniczych promieniami UV. Pierwsze seanse stosowano codziennie przez 2 godziny przez 5 miesięcy na przełomie 1895 i 1896 roku. Pacjentem był znajomy Finsena cierpiący na chorobę skóry spowodowaną przez prądki gruźlicy-toczeń pospolity. Naświetlania zakończono sukcesem. Finsen udoskonalił swoją lampę zyskując lepsze spektrum jej emisji i krótsze czasy zabiegów. Z zabiegu mogły korzystać równocześnie cztery osoby. Jego prace zostały uhonorowane w 1903 roku nagrodą Nobla w dziedzinie medycyny.

Lampa Finsena

Leczenie lampą Finsena - finsenoterapia

Źródła:
Fedorowski G, Mędrca szkiełko. Odkrycia i wynalazki w walce o zdrowie człowieka, Warszawa1968, ss. 78 – 81.
I. Fröhling, J. Bengt, Fototerapia – leczenie światłem, Warszawa 1998, s. 20.
Jankowiak J., Fizykoterapia. Podręcznik dla lekarzy i medyków, Warszawa 1948, ss. 272 – 273.
Kovács R., Electrotherapy and light therapy with the essencials of hydrotherapy and mechanotherapy, Philadelfia 1945, s. 367.
Mika T., Kasprzak W., Fizykoterapia, Warszawa 2003, s. 15.
Orzech J., Rozwój koncepcji, technik i metod fizjoterapii, Tarnów 2005, s. 505.

Fizjoterapia od lat korzysta z rozmaitych urządzeń by stymulować ciało pacjenta do szybszej regeneracji, jednakże postęp, jaki dokonał się w tej dziedzinie w ostatnich latach, jest spektakularny. Dzięki rozwojowi technologii oraz licznym badaniom klinicznym powstały urządzenia, które nie pozostawiają wątpliwości, iż żyjemy w XXI wieku.

SIS, czyli Super Indukcyjna Stymulacja, to urządzenie emitujące zmienne pole elektromagnetyczne o niezwykle wysokiej intensywności. Osoby mające skojarzenie z magnetoterapią będą zaskoczone, gdyż SIS nie ma z nią wiele wspólnego. Za pomocą urządzenia SIS terapeuta precyzyjnie wysyła sygnały w głąb naszego ciała, a efekty są odczuwane już po pierwszym zabiegu. Głęboka stymulacja powoduje przyspieszenie regeneracji tkanek miękkich, przyspieszenie wzrostu kostnego, uśmierza ból, zmniejsza skurcze spastyczne, pobudza mięśnie. Czytaj więcej…

Laser, stosowany od lat w tradycyjnej fizykoterapii, został zastąpiony laserem wysokoenergetycznym, który uzyskuje moc nawet 50-krotnie wyższą niż tradycyjne lasery niskoenergetyczne. Co więcej, pracując na dwóch długościach fali, nowoczesne urządzenie wysyła impulsy do znacznie głębszych warstw tkanek. Technologia ta skutecznie przyspiesza procesy regeneracyjne i skraca czas trwania terapii. Czytaj więcej…

Fala uderzeniowa jest falą akustyczną, która za pomocą nowoczesnych urządzeń kierowana jest dokładnie w miejsce występowania dolegliwości bólowych. W wypadku przewlekłych bólów stawów, mięśni, powięzi bądź ścięgien, wysoka energia fali uderzeniowej wpływa przeciwbólowo i przyspiesza regenerację chorych tkanek. Czytaj więcej…

Przezskórna elektroliza EPTE to zabieg najczęściej stosowany w leczeniu tendinopatii. Polega on na zaaplikowaniu w zmienioną chorobowo tkankę mikroprądów o małej intensywności. W zabiegu używa się elektrody igłowej, takiej jak stosowane do akupunktury, zaś sam zabieg wykonuje się pod kontrolą USG, dzięki czemu jest on bardzo precyzyjny. Czytaj więcej…

USG to jedno z ważniejszych urządzeń w służbie nowoczesnej fizjoterapii. W rękach wprawionego terapeuty pozwala nie tylko zobrazować struktury niewidoczne gołym okiem, ale też „podejrzeć” je w ruchu, sprawdzić jak się zachowują, zobaczyć je w momencie bólu. Jest to doskonałe uzupełnienie badań palpacyjnych i testów diagnostycznych. Czytaj więcej…

Osteotron to ultradźwiękowy stymulator wzrostu kości. Jest to niewielkie urządzenie, które można wypożyczyć do domu by korzystać z niego samodzielnie podczas całego okresu oczekiwania na zdjęcie gipsu, jak i już po jego zdjęciu. Ma zastosowanie w leczeniu trudno zrastających się złamań, może być stosowany w trakcie procesu łączenia i stabilizowania kości płytkami bądź śrubami. Czytaj więcej…

Metoda tDCS w fizjoterapii to innowacyjna, bezbolesna technika neuromodulacji mózgu, przy pomocy której możemy stymulować lub hamować różne obszary kory mózgowej poprzez prąd galwaniczny o niskiej intensywności. Terapia tDCS wskazana jest w zaburzeniach funkcjonowania organizmu, takich jak ból, zaburzenia motoryczne i inne. Czytaj więcej…